Gmina żydowska w Przemyślu posiadała dwa cmentarze. Najstarszy z nich został założony poza murami miasta, na zboczu wzniesienia przy drodze do Nehrybki, pomiędzy obecnymi ul. Rakoczego i ul. biskupa Józefa Sebastiana Pelczara. Pierwsza znana wzmianka o cmentarzu pochodzi z przywileju wydanego przez króla Zygmunta Augusta w 1568 roku. Kolejne archiwalne zapisy dotyczą dewastacji nekropolii w 1571 roku. W 1638 roku król Władysław IV Waza nadał przemyskim Żydom przywilej, w którym zezwolił im na używanie "bożnicy i kierchowa", jednocześnie wskazując cmentarz jako miejsce pochówku dla Żydów z okolicznych miast, między innymi z Jarosławia, Pruchnika, Kańczugi i Dynowa. Pięć lat później teren cmentarza powiększono. Wiadomo, że zakup gruntu nastąpił także w 1765 roku. Zapewne w XVIII wieku nekropolia uzyskała ogrodzenie, przedtem w źródłach archiwalnych pojawiają się liczne zapiski świadczące o niszczeniu cmentarza przez żołnierzy i chłopów wypasających konie oraz bydło.

Podczas drugiej wojny światowej rozpoczął się proces dewastacji cmentarza. Na polecenie Niemców nagrobki wykorzystano do utwardzania ulic. Po 1945 r. cmentarz służył jako pastwisko, część terenu została zajęta przez ogródki działkowe oraz ośrodek szkolenia kierowców oraz strzelnicę sportową. Z naziemnej warstwy cmentarza zachowało się betonowe obramienie furtki, fragment ceglanego muru oraz pojedyncze destrukty macew. Niezabudowana część cmentarza jest porośnięta gęstą roślinnością. W 2023 r. Towarzystwo Przyjaciół Przemyśla i Regionu ustawiło na skraju cmentarza tablicę informacyjną.

Cmentarz jest własnością Fundacji Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego. Obiekt nie jest wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa podlaskiego, figuruje w gminnej i wojewódzkiej ewidencji zabytków.

W zbiorach Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej znajdują się przedwojenne fotografie cmentarza.