Leśny cmentarz we wsi Miłocice jest starszą z dwóch nekropolii, na których chowano Żydów z pobliskiego Bierutowa. Pierwsza wzmianka o Żydach przebywających w Bierutowie pochodzi z 1350 r. Niewiele jednak wiadomo o ich życiu z tego okresu w tym mieście. W 1583 r. miasto otrzymało przywilej de non tolerandis Judaeis, co wykluczyło Żydów z historii Bierutowa na wiele lat. Powrócili tu w drugiej połowie XVII w., a założenie gminy datuje się na drugą połowę XVIII wieku.

Cmentarz żydowski w Miłocicach został założony około 1740 r. Do roku 1823 chowano tu również ludność żydowską z oddalonej o prawie trzydzieści kilometrów Oleśnicy. W 1847 r. z fundacji Emanuela Pringsheima wzniesiono dom przedpogrzebowy, a teren cmentarny otoczono murem z cegły. Już w drugiej połowie XIX wieku cmentarz stopniowo uległ niemal całkowitemu zapełnieniu. Około 1900 roku nekropolia została zamknięta. Podczas II wojny światowej miejsce to zostało zdewastowane przez Niemców. 14 maja 1990 r. cmentarz wpisano do rejestru zabytków. Obecnie nekropolia zajmuje obszar około 0,2 hektara, brak jest jakiegokolwiek ogrodzenia. Zachowało się około trzydzieści nagrobków, z czego najstarszy pochodzi z 1756 r. Niemal wszystkie macewy są przewrócone, roztrzaskane lub choćby przełamane. Na nagrobkach dominują inskrypcje w języku hebrajskim. Wiele grobów jest rozkopanych i widać wyraźnie w tym rękę człowieka, a nie dzikiego zwierza z okolicznych lasów. Cmentarz robi przytłaczające wrażenie miejsca zapomnianego przez wszystkich. Warto się tam jednak wybrać, choćby po to, by ujrzeć to, co za być może kilkanaście lat pochłonie las.