Pierwsi osadnicy żydowscy pojawili się w Krzepicach w XVII wieku - są oni wzmiankowani już w 1633 r. Ich liczba początkowo rosła powoli - w 1720 r. w Kuźniczce za rzeką Liswartą mieszkały zaledwie cztery rodziny żydowskie. Po 1730 r. została otwarta pierwsza w mieście synagoga. Gdy w 1765 r. liczba krzepickich Żydów wzrosła do stu szesnastu osób, ilość ta okazała się być wystarczająca do założenia w Krzepicach dzielnicy żydowskiej - utworzono ją poza murami miejskimi i nazwano Nowym Miastem Krzepice (obecnie Nowokrzepice).

Ludność żydowska trudniła się przede wszystkim handlem i prowadzeniem karczm, ale miała także duży udział w miejscowym rzemiośle. Jej stan liczebny szybko rósł i w 1808 r. osiągnął trzysta dwadzieścia dwie osoby - stanowiło to dwadzieścia jeden procent mieszkańców Krzepic. Wkrótce potem zapadła decyzja o budowie drugiej w mieście synagogi. Początek jej wznoszenia przypadł na lata 1814-1815, a na lokalizację wybrano teren nad rzeką Liswartą (obecnie ul. Wenecka). Za budulec posłużył kamień wapienny, cegły oraz polne głazy, a sam budynek o wymiarach 24,1 m x 13,6 m powstał w stylu neoklasycznym. Nad wejściem umieszczono kamienną tablicę obrazującą otwartą księgę, a na niej dwa stojące lwy podtrzymujące gwiazdę Dawida splecioną z warkocza. Nad tym górował napis w języku hebrajskim: "O jakimże lękiem napawa to miejsce! Nic tu innego, tylko dom Boży i brama do nieba". Tuż obok synagogi znajdywała się szkoła żydowska, nieco dalej mykwa i dom rabina. W 1822 r. krzepicka gmina żydowska usamodzielniła się od gminy w Działoszynie.

Liczba mieszkańców Krzepic wyznania mojżeszowego stopniowo rosła. W 1847 r. było ich tysiąc pięćdziesięciu czterech (stanowili wówczas niemal pięćdziesiąt procent krzepiczan), w 1880 r. tysiąc czterystu pięćdziesięciu sześciu, w 1908 r. tysiąc siedmiuset, a w 1931 r. tysiąc sześciuset trzydziestu sześciu. Posiadali oni wówczas w mieście dwie synagogi i cztery modlitewnie. Dwudziestego siódmego października 1936 r. żydowscy przedstawiciele cechów założyli Cech Ogólnych Branży Rzemieślników Żydów w Krzepicach i Okolicy.

Początek drugiej wojny światowej oznaczał stopniowe wyniszczanie krzepickich Żydów. W 1939 r. starsza z synagog została uszkodzono przez bombę, co ostatecznie doprowadziło do jej rozebrania. Rok później rozpoczęła się wysyłka młodych osób pochodzenia żydowskiego do obozów pracy. W 1941 r. okupant utworzył w Krzepicach otwarte getto dla Żydów (obejmowało ono ulice Rebielską, Krakowską, Solną i Dzielną), na czele którego stanęła Rada Starszych; porządku miała pilnować tam żydowska policja porządkowa. W czerwcu i lipcu 1942 r. Niemcy w dwóch transportach wysiedlili mieszkańców getta, kierując ich na zagładę do KL Auschwitz-Birkenau.

Po wojnie do Krzepic powróciła garstka Żydów, m. in. Rozyn Szlama z żoną Ruhlą, Moszkowicz Haim i Ruhla, Korek Dawid i Judek Józef (spolszczył on swoje nazwisko na Judkowski). Jednak i oni opuścili to miasto po wydarzeniach marcowych w 1968 r. Ostatni Żyd krzepicki - pan Józef Judkowski - zmarł w Krzepicach ósmego marca 1993 r. W ten sposób zakończył się okres bytności Żydów w tym mieście; pozostała po nich jedynie niszczejąca synagoga bez dachu i z pękającymi ścianami oraz kirkut.